5.3.4. Konwersja konfiguracji IPK na SZARP 2.1

Do konwersji konfiguracji z IPK na stary format służy program ipk2szarp. Podobnie jak szarp2ipk po podaniu opcji '-h' lub '--help' wypisuje informacje o swoim użyciu. I podobnie jako parametr można podać plik wejściowy (domyślnie ./params.xml i katalog wyjściowy (domyślnie bieżący). Program jest zabezpieczony przed przypadkowym nadpisaniem konfiguracji z katalogu bieżącego - nadpisanie jakiegokolwiek pliku wymaga podania opcji '-f' ('--force'). Bez tej opcji program nie zniszczy żadnego istniejącego pliku.

Program stara się w przejrzysty sposób sygnalizować występujące błędy (jednak konwersja w tą stronę jest prostsza niż odwrotnie i nie powinna sprawiać problemów). Jednym z występujących problemów może być brak ciągłości w nadanych indeksach w bazie.

Automatyczne indeksy w bazie, obecne w IPK, nie są możliwe do reprezentacji w starym formacie konfiguracji. W związku z tym parametry z takimi indeksami w pliku PTT.act występują jakby nie były zapisywane do bazy. Z takiej konfiguracji nie wolno generować IPK, bo straci się informacje o zapisywaniu parametrów do bazy. Przejście na nowy format bazy i korzystanie z automatycznych indeksów oznacza więc konieczność definitywnego przejścia na IPK i wykorzystywania konfiguracji w starym formacie tylko dla kompatybilności ze starymi programami.

W konfiguracjach z automatycznymi indeksami nieco inna jest też postać pliku definable.cfg - w pliku tym jako identyfikatory parametrów używane są indeksy w bazie. Ponieważ nie są one dostępne, zamiast nich generowane są indeksy IPC (kolejne numery parametrów w pamięci). Program przeglądający potrafi poprawnie zinterpretować te indeksy, posługując się informacją z IPK. Natomiast taki plik nie zostanie poprawnie wczytany przez program szarp2ipk, gdyż nie ma sposobu stwierdzenia, jaki typ indeksów jest użyty w definable.cfg. Jest to dodatkowy powód, dla którego konfiguracja z automatycznymi indeksami oznacza konieczność korzystania z IPK jako głównego formatu konfiguracji.